โรคกระดูกอักเสบเรื้อรังที่ไม่ได้เกิดจากการติดเชื้อแบคทีเรีย (CRMO) 

โรคกระดูกอักเสบเรื้อรังชนิดเป็นหลายที่ที่ไม่ได้เกิดจากการติดเชื้อ (CRMO) เป็น โรคกระดูกอักเสบเรื้อรังที่ไม่ได้เกิดจากการติดเชื้อแบคทีเรีย (CNO) ที่พบได้บ่อยและรุนแรงที่สุด ตำแหน่งที่เกิดรอยโรคบ่อยที่สุดในเด็กและวัยรุ่น คือบริเวณช่วงต่อปลายกระดูก อย่างไรก็ตามรอยโรคอาจเกิดบริเวณอื่นของกระดูกก็ได้ นอกจากนี้อวัยวะอื่นๆ อาจได้รับผลกระทบด้วยเช่นกัน เช่น ผิวหนัง ดวงตา ทางเดินอาหาร และข้อ

ปัจจุบันยังไม่พบความชุกที่แท้จริงของโรคนี้ แต่มีข้อมูลการลงทะเบียนโรคจากทวีปยุโรป พบผู้ป่วยประมาณ 1-5 รายต่อประชากร 10,000 คน โดยไม่พบความแตกต่างระหว่างเพศหญิงและชาย

สาเหตุของโรคที่แท้จริงนั้นไม่ทราบแน่ชัด มีสมมติฐานว่าอาจเกิดจากการทำงานของระบบภูมิคุ้มกันที่มีมาแต่กำเนิดทำงานบกพร่อง นอกจากนี้โรคที่มีความผิดปกติในกระบวนการสร้างและสลายกระดูกอื่นๆ ก็มีพยาธิสภาพคล้ายคลึงกับ CNO เช่น hypophosphatasia, Camurati-Engelman syndrome, benign hyperostosis-pachydermoperiostosis และ histiocytosis

มีสมมติฐานว่าโรคอาจถ่ายทอดทางพันธุกรรม แต่ยังไม่มีหลักฐานชัดเจน มีรายงานผู้ป่วยหลายคนในครอบครัวเดียวกัน แต่ก็ไม่มากนัก

ปัจจุบันยังไม่ทราบสาเหตุการเกิดโรคชัดเจน ดังนั้นจึงยังไม่ทราบวิธี ป้องกันโรค

โรคนี้ไม่ใช่โรคติดต่อ และไม่พบว่ามีเชื้อโรค เช่น เชื้อแบคทีเรีย ในรอยโรค

ผู้ป่วยส่วนใหญ่มาด้วยอาการปวดข้อและกระดูก ดังนั้นจึงต้องวินิจฉัยแยกโรคจากโรคอื่นๆที่มีอาการใกล้เคียงกัน เช่น โรคข้ออักเสบไม่ทราบสาเหตุในเด็กและโรคกระดูกอักเสบที่เกิดจากการติดเชื้อแบคทีเรีย อาจตรวจพบข้ออักเสบได้ในผู้ป่วยส่วนใหญ่ นอกจากนี้ที่พบได้บ่อย คือ มีอาการบวม กดเจ็บบริเวณกระดูก เดินกะเผลก หรือการเคลื่อนไหวผิดปกติ การดำเนินของโรคเป็นแบบเรื้อรังและเกิดขึ้นซ้ำๆ

เด็กแต่ละคนมีอาการไม่เหมือนกัน นอกจากนี้กระดูกที่เกิดรอยโรค ระยะเวลา ความรุนแรงของโรคในผู้ป่วยเด็กแต่ละคนก็ไม่เท่ากัน แม้กระทั่งในผู้ป่วยคนเดียวกัน อาการของการกำเริบในแต่ละครั้งยังแตกต่างกันอีกด้วย

โดยทั่วไป CRMO ในเด็กเหมือนกับในผู้ใหญ่ อย่างไรก็ตามอาจมีลักษณะบางประการที่ต่างจากผู้ใหญ่ เช่น พบความผิดปกติของผิวหนัง (สะเก็ดเงิน, สิวหัวหนอง) ได้บ่อยกว่าผู้ใหญ่ ในผู้ใหญ่มีกลุ่มอาการที่เรียกว่า SAPHO ซึ่งประกอบด้วย ข้ออักเสบ สิว ตุ่มหนอง กระดูกงอกเกิน และกระดูกอักเสบ โดย CRMO จัดเป็นหนึ่งใน กลุ่มอาการ SAPHO ที่เกิดในเด็กและวัยรุ่น

วินิจฉัย CNO/CRMO โดยการแยกโรคอื่นๆ ออกไปก่อน ไม่มีผลการตรวจทางห้องปฏิบัติการใดๆ ที่จำเพาะเจาะจงกับ CNO/CRMO ภาพรังสีของรอยโรค CNO แรกเริ่มมักไม่พบความผิดปกติ เมื่อโรคดำเนินต่อไป อาจพบการสร้างกระดูกมากเกินไป และขอบกระดูกแข็งผิดปกติ บริเวณแขนขา และไหปลาร้า ซึ่งจะช่วยในการวินิจฉัย CNO ส่วนกระดูกสันหลังยุบตัว มักเกิดในระยะหลังของโรค และต้องวินิจฉัยแยกโรคกับโรคมะเร็งและโรคกระดูกพรุน ดังนั้นจะเห็นได้ว่าการวินิจฉัย CNO จึงต้องอาศัยอาการของผู้ป่วยร่วมกับภาพถ่ายรังสี
การเอ็กซ์เรย์คลื่นแม่เหล็กไฟฟ้าร่วมกับการใช้สารทึบรังสีทำให้เห็นการอักเสบในรอยโรคได้ชัดเจนขึ้น การสแกนกระดูกโดยใช้สารเภสัชรังสีสามารถช่วยในการวินิจฉัยแรกเริ่มได้ เนื่องจากผู้ป่วยบางรายอาจไม่มีอาการแต่สามารถตรวจพบรอยโรค CNO จากการตรวจทางรังสี อย่างไรก็ตามการทำเอ็กซ์เรย์คลื่นแม่เหล็กไฟฟ้าทั้งตัวอาจจะมีความไวในการค้นหารอยโรคมากกว่า
ผู้ป่วยจำนวนหนึ่งอาจไม่สามารถวินิจฉัยแยกโรคจากมะเร็งได้ชัดเจนจากภาพถ่ายรังสี ควรตัดชิ้นเนื้อเพื่อนำมาตรวจวินิจฉัย เนื่องจากรอยโรคจากมะเร็งและ CNO วินิจฉัยแยกจากกันได้ยาก ตำแหน่งที่ตัดชิ้นเนื้อเพื่อนำมาตรวจพิจารณาตามความสวยงามและผลกระทบต่อการทำงานหลังตัดชิ้นเนื้อ การตัดเชื้อเนื้อเพื่อนำมาตรวจควรทำเพื่อให้ได้ชิ้นเนื้อมาตรวจวิเคราะห์เท่านั้น ไม่ได้ทำเพื่อตัดรอยโรคออกมาทั้งหมด เพราะจะทำให้การทำงานของบริเวณที่ถูกตัดเชื้อเนื้อผิดปกติและเป็นแผลเป็นโดยไม่จำเป็น ความจำเป็นของการตัดชิ้นเนื้อเพื่อการวินิจฉัยของ CNO ยังเป็นที่ข้องใจอยู่ว่าจำเป็นหรือไม่ หากผู้ป่วยมีรอยโรคที่กระดูกนานกว่า 6 เดือน และมีอาการแสดงทางผิวหนังที่เข้าได้กับโรคแล้วอาจไม่จำเป็นต้องตัดชิ้นเนื้อ อย่างไรก็ตามการติดตามโรคโดยดูอาการและภาพรังสีเป็นระยะยังมีความจำเป็น หากผู้ป่วยมีรอยโรคเพียงที่เดียว และมีลักษณะของกระดูกเป็นรูแหว่งเพียงอย่างเดียว หรือรอยโรคลามจากกระดูกไปยังเนื้อเยื่ออื่นด้วย ในกรณีนี้มีความจำเป็นต้องตัดชิ้นเนื้อเพื่อวินิจฉัยแยกโรคกับโรคมะเร็ง

ข้อมูลจากการศึกษาระยะยาวพบว่าส่วนใหญ่รักษาโดยยาต้านการอักเสบที่ไม่ใช่สเตียรอยด์ (ต่อไปนี้จะย่อว่า NSAIDs ยากลุ่มนี้ เช่น ไอบูโพรเฟน นาพรอกเซน อินโดเมธาซิน) ผู้ป่วยประมาณร้อยละ 70 โรคสงบเมื่อได้รับการรักษาดังกล่าวเป็นระยะเวลาหลายปี อย่างไรก็ตามมีผู้ป่วยจำนวนหนึ่งที่ต้องการยาที่แรงขึ้น ได้แก่ สเตียรอยด์และซัลฟาซาลาซีน ในปัจจุบันมีข้อมูลว่าการใช้ยาบิสฟอสฟาเนตก็ได้ผลเช่นกัน นอกจากนี้ยังมีผู้ป่วยอีกส่วนหนึ่งที่มีโรคเรื้อรังและดื้อต่อการรักษา

ผู้ปกครองอาจมีความกังวลที่เด็กต้องใช้ยาเป็นเวลานาน โดยส่วนใหญ่จะกังวลเรื่องผลข้างเคียงจากยา กลุ่มแก้ปวดและยาต้านการอักเสบ ความจริงแล้วการใช้ยากลุ่ม NSAIDs ในเด็กนั้นค่อนข้างปลอดภัย และมีผลข้างเคียงน้อย เช่น ปวดท้อง สำหรับข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับยา ให้ดูรายละเอียดในบทยาที่ใช้รักษา

ระยะเวลาที่ใช้รักษาขึ้นอยู่กับรอยโรค จำนวนและความรุนแรงของโรค ส่วนใหญ่ใช้เวลาประมาณหลายเดือนถึงหลายปี

การทำกายภาพบำบัดอาจช่วยในเรื่องข้ออักเสบ อย่างไรก็ตามยังไม่มีหลักฐานว่าการแพทย์ทางเลือกมีบทบาทในการรักษา

ผู้ป่วยควรได้รับการตรวจเลือดและปัสสาวะอย่างน้อยปีละสองครั้ง

ส่วนใหญ่โรคจะเรื้อรังหลายปี ในผู้ป่วยบางรายอาจเป็นตลอดชีวิต

หากได้รับการรักษาที่เหมาะสม การพยากรณ์ของโรคจะดีตามไปด้วย

ผู้ป่วยอาจมีอาการข้อและกระดูกผิดปกติเป็นระยะเวลาหลายเดือนก่อนได้รับการวินิจฉัย หลังจากนั้นผู้ป่วยอาจต้องนอนโรงพยาบาลเพื่อตรวจสุขภาพโดยละเอียดและติดตามการรักษาเป็นระยะ

ผู้ป่วยอาจมีข้อจำกัดในทำกิจกรรมบ้าง โดยเฉพาะหลังทำหัตถการตัดชิ้นเนื้อ หรือมีข้ออักเสบ หลังจากฟื้นตัวแล้ว ไม่มีข้อจำกัดในการทำกิจกรรมใดๆ

ผู้ป่วยไม่ต้องรับประทานอาหารอะไรเป็นพิเศษ

สภาพดินฟ้าอากาศไม่ส่งผลต่อโรค

ผู้ป่วยสามารถรับวัคซีนได้ ยกเว้นวัคซีนเชื้อเป็นหากได้รับการรักษาด้วยยาที่มีฤทธิ์กดภูมิคุ้มกัน ได้แก่คอร์ติโคสเตียรอยด์ เมโธเทรกเซต หรือ ยาต้านฤทธิ์ TNF-α

ผู้ป่วยที่เป็นโรคนี้จะมีการเจริญพันธุ์ปกติ แต่หากมีความผิดปกติของเชิงกรานร่วมด้วย อาจทำให้มีปัญหาในการมีเพศสัมพันธ์ ควรทบทวนความจำเป็นในการใช้ยาก่อนและระหว่างตั้งครรภ์